Peggy schrijft over haar ervaring en inzichten met een sessie familieopstelling bij mij
“Op naar voluit leven”
Er zijn vragen die onbeantwoord blijven. De kern van mijn probleem: geen antwoord krijgen of te worden genegeerd is daar ontstaan. Het patroon wat daaruit voortkomt laat zich zien in mijn gebroken zelfbeeld. En om dat patroon te veranderen moest ik terug naar mijn kern, basis en wortels. Dit heb ik gedaan met Familieopstellingen.
Mijn plaats
De vraag die mij nog altijd bezighoudt is waarom mijn moeder en ik geen verbinding maken. Er is veel gebeurd en toch lukt het ons niet om elkaar te vinden. Mijn vraag voor de familieopstelling was: hoe komt het dat de band tussen mij en mijn moeder is verstoord? De familieopstelling werd met enkele vragen geopend. Details over structuur en verbinding met de gezinsleden werden hierdoor helder. Ook mijn doodgeboren broer (die een tweeling vormde met mijn zusje) participeerde in de familieopstelling. Nanda (de coach) tekende op papier een structuur waarin zij schematisch weergaf hoe de familie eruitzag. Na een aantal vragen mocht ik het gezin van herkomst met poppetjes op tafel neerzetten. Ik begon met mijn ouders, oudste zus, zusje en broer en tot slot mezelf. Mijn ouders stonden ver uit elkaar, mijn zus stond dicht bij mijn moeder en mijn zusje en broer stonden tussen mijn ouders en ik in. Ik stond alléén en op afstand van alle gezinsleden, ik had goed zicht op iedereen. De opstelling werd vervolgd met vragen, zo werd de situatie van het gezin helder. De afstand tussen mijn ouders kwam door hun scheiding. Mijn oudste zus heeft een geestelijke en lichamelijke beperking en is van mijn moeder afhankelijk en staat daarom dichtbij mijn moeder. Mijn zusje en broer stonden meer richting vader omdat mijn zusje minder contact heeft met moeder. Ik was de waakhond en steun van het gezin, ik had een verantwoordelijke rol. Te zwaar voor een kind en die ik onmogelijk kon vervullen. Terwijl ik naar de situatie keek kon ik mijn tranen niet bedwingen, de bevestiging, het besef en de confrontatie werden mij te veel. Zowel vader als moeder was ik geweest, Peggy (ik) had nooit geleefd. Het kind was te snel volwassen geworden.
Nanda vroeg mij; “heb jij al die verantwoordelijkheden met liefde gedragen?” Ik kon daar geen antwoord op geven. Het was toen goed, ik wist niet beter. Feit was, ik stond niet op de juiste plaats. De volgende stap was dat ik contact maakte met mijn ouders. Een zware steen symboliseerde het gewicht van mijn rol(len) en de verantwoordelijkheid die ik droeg. De steen moest ik dragen en dat voelde loodzwaar. Nanda stond symbool voor mijn ouders, hen moest ik aankijken, we maakte contact.
Verantwoordelijkheid teruggeven
Elke ouder sprak mij toe, mijn vader zei: “Ik ben je vader en jij bent mijn kind” en mijn moeder zei: “Ik ben je moeder en jij bent mijn kind”. Ik keek mijn ouders aan en luisterde naar hen. Vervolgens sprak ik mijn ouders aan, ik zei: “Pappa en mamma ik ben jullie dochter, ik heb jullie verantwoordelijkheid gedragen alleen het is niet van mij. Ik laat het los en geef het aan jullie terug. De zware steen gaf ik aan mijn ouders via Nanda die mijn ouders vertegenwoordigde. De ballast viel letterlijk van mijn schouders. Ik voelde mij vrij.
De toekomst
De familie kon één worden, nu moest ik de poppetjes verplaatsen en formeren tot een gezin. Ik begon met mijn ouders en zussen en broer en zetten alle gezinsleden in een cirkel. Iedereen kon elkaar aankijken, contact maken en was verbonden. Deze opstelling zorgde ervoor dat wij alleen oog en oor hadden voor elkaar en naar binnen gericht waren. We konden niet naar buiten kijken en contact maken met anderen en de toekomst. Nanda leerde mij dat de ouders eerst de kinderen steunen en naar de toekomst kijken. De positie van in een cirkel staan werd veranderd. Eerst stonden vader en moeder naast elkaar. Voor de ouders stonden de vier kinderen, van oud naar jong zowel de ouders en kinderen kijken vooruit. Als het ware ontstond er een omgekeerde driehoek, bij de punt stonden mijn ouders met daarvoor de kinderen.
Mijn leven
De familieopstelling werd afgerond en ik keerde terug naar mezelf. Dit bekrachtigde ik met de volgende zin: “ik ben het leven, ik ben jouw toekomst, ik ben er altijd geweest. En ik zal er altijd voor je zijn. Het is aan jou of je mij neemt. Ik ben blij dat ik je nu zie! Ik heb je lang niet kunnen zien want ik was met andere zaken bezig.
Deze ervaring heeft mij teruggezet op mijn plaats en sindsdien doe ik wat voor mij belangrijk is. Dat betekent ook dat ik afscheid neem van mensen en zaken die mij niet meer dienen op mijn levenspad.